Enjeksiyon İğnesi Hala Korkutucu

Bugün annem kan tahlili için gitti. Bunun üzerine birkaç ay önce aynı hastanede kan tahlili yaptırdığım anı anımsadım. Şimdiye kadar yaptırdığım kan tahlilleri arasında özellikle aklımda kalan bir sebebi vardı, tıpkı Instagram'daki bir yorumda belirttiğim gibi, bir anne-kız yüzünden. Annem saçları beyazlamış, kızı benim yaşıma yakın görünüyordu ve maalesef otizm hastasıydı. Bu yüzden her şeyde yanında birinin olması gerekiyordu ve kızının nasıl davranacağını kestirememesinden dolayı annesi çok zorluk çekiyordu. Bu sırada çöp kutusunu ararken ona "ben yanlış gördüm" diyerek aslında kendim çöp kutusunu bulup gösterdim ve annesi çok sevindi.

O ekip benimle aynı saatlerde geldi. Ben tüm kan tahlili işlemlerimi bitirip çıktıktan sonra bile anne ve kızı arabadan bir çeşit belge çıkarıyorlardı; işlemleri hala bitmemişti. Ve kan alma alanında da aynı ekiple aynı saate denk gelmiştik. Beklediğimden (?) daha sakin olan benim aksine, kız sürekli "bırak şunu", "ne yapıyorsun" diye bağırıyordu ve yanında bir hemşire daha olması gerekiyordu, tam bir kargaşa yaşanıyordu. Ben ise geçmişte olduğu gibi kan görünmediği için iki üç kez batırıldıktan sonra ancak kanım alınabildi.

Kırk yaşına yaklaşan biri olarak iğne hala benim için korkunç bir şey. Çünkü çocukluğumda sık sık hastaneye yatışlarım ve ameliyatlarım olmuştu, sık sık serum takılırdı, iğne vurulurdu, bu yüzden hastanenin o kendine özgü atmosferi, kokusu, hatta doktorların beyaz önlükleri bir travma gibi kalbimde yer etti. Bu yüzden öğrencilik yıllarımda ve yetişkin olduktan sonra da iğneye bakmak bile istemiyordum, vücuduma batmasını ise çok korkunç buluyordum. Hatta Amerika göçmenlik evrakları için sağlık kontrolünden geçerken ve çeşitli aşılar olurken, ebeveynlerim "neden bu kadar huzursuz davranıyorsun?" diye azarlamışlardı bile.

Yetişkin biri olarak anlık duygulardan çok mantıkla kontrol etmem gerektiğini biliyorum ama, hemşire iğneyi vurmak için cildimi sertçe vurup pamukla dezenfekte ettiği andan itibaren yine tam bir cehennem gibi hissediyorum. Üstelik sadece birkaç ay önce değil, kan tahlili yaptırırken her zaman hemşireler kollarımı dikkatlice inceleyip yoklayarak nereye vuracaklarını bulamıyor ve her zaman en az iki iğne vuruluyordu. Bu yüzden daha da nefret ediyorum.

Düşününce, Covid-19 aşısını üç kez oldum, nasıl da atlattığımı düşününce kendimle gurur duyuyorum. Sanırım hafızamda aşı iğnesi kan tahlili iğnesinden daha az acıtmıştı. (Hafifçe batırma hissi gibi?) Elbette kan alma ve aşı yapma ölçeği ve süreci farklı, başka türlü olması mümkün değil.