Sadece Şükür

Kilisenin yolunda, birdenbire böyle bir düşünce aklıma geldi. Rahat bir yuva ve her zaman geri dönebileceğim 'mahallem'in olması ne kadar şükredilesi bir şey... Medyada gördüğüm evsizler ve doğal afetler nedeniyle tüm mal varlığını kaybedenlerin görüntüsü içimi çok acıtıyordu, ama onlara yardım edebilecek hiçbir şey yapamıyordum. Bu yüzden, böyle zamanlarda ailem ve komşularımla birlikte yaşarken, İsa'nın sıcak sevgisini daha da fazla uygulamaya karar verdim.

Arabayla giderken, 'Bu kadar araba nereye gidiyor ve ne için gidiyorlar acaba?' diye merak ediyorum. Herkesin kendine göre bir hikayesi ve buraya yerleşmesinin birçok nedeni vardır, ama aynı zamanda çağdaşları olarak böyle yaşıyor olmak ve Amerika'nın yeni tarihini inşa etmeye katkıda bulunmak, hatta küçük bir katkı da olsa, ne kadar gurur verici ve tatmin edici hissettiriyor anlatamam.

Aslında, bu sabah bile, bir hafta boyunca birkaç şeyi düşünerek minnettarlık günlüğü tutmayı planlamıştım. Ancak, Pazar gününü anlamlı bir şekilde geçirme sürecinde, özel hayatımın ortaya çıkmasından endişe ettim. Bu nedenle, başlığa "Ay-Gün Minnettarlık Günlüğü" gibi bir şey yazmak yerine, bugün olduğu gibi, kalıplaşmamış özgür bir ortamda, özellikle dokunaklı bir konuyu seçerek, buraya birer birer yazmayı planlıyorum.

Bu yüzden, bir kez daha, ailemin bir üyesi olarak, birlikte yaşamakta olduğumuz bu zamanların ve anların ne kadar değerli olduğunu hissediyorum. Dünyada başkalarıyla ne kadar yakınlaşmış olursanız olun, onlar sonuçta yabancıdır ve beni asla derin bir şekilde anlayamayacaktır. Aile içinde zaman zaman tartışmalar ve çatışmalar olsa da, birlikte geçirdiğimiz zorluklar sayesinde birbirini affedebiliyor ve sıcak sözler ve sarılmalar yoluyla yeniden uyum ve iyileşmeye doğru ilerleyebiliyoruz.

Bugün çeşitli olaylar yaşandı ve oldukça verimli ve dolu dolu bir gün geçirdim; kalan Pazar akşamı dinlenmeli ve yarından itibaren Rab'bin verdiği zaman içinde çalışmalıyım. Bugün YouTube videosu da yapıp yükledim!... Ve aslında "durumis"i de bir günlüğüne kapatmayı düşündüm, ama günlük bir gönderi yapmayı bırakamıyorum, bu yüzden önemsiz olsa da hikayelerimi paylaştım.