ทำไมถึงไม่ใส่ใจวิธีที่สะดวกกว่านี้

เนื่องจากต้องดูแลตัวเองและครอบครัวที่ต้องทานยาอย่างต่อเนื่องในสหรัฐอเมริกา จึงจำเป็นต้องติดต่อร้านขายยาทางโทรศัพท์ แม้ว่าตอนมาอยู่ที่นี่ใหม่ๆ จะพูดภาษาอังกฤษไม่คล่องเลยก็ตาม แต่ก็จำเป็นต้องซื้อยา จึงต้องดิ้นรนติดต่อร้านขายยาทางโทรศัพท์ จนในที่สุดก็พบว่าหูตัวเองเริ่มได้ยินชัดขึ้นโดยไม่รู้ตัว

แต่ก่อนนี้ผมจะต้องบอกชื่อยาที่ยากๆ เหล่านั้นทีละตัวให้เภสัชกรฟัง แต่เพิ่งมารู้เมื่อวานนี้เองว่าสามารถขอเติมยา (refill) ได้โดยใช้หมายเลข RX (RX number) ส่งข้อความไป และสามารถตรวจสอบสถานะใบสั่งยาได้ทันที ความจริงแล้วผมมักจะลอกฉลากยาออกหมด เลยคิดว่าคงไม่มีหมายเลข RX เหลืออยู่ แต่สำหรับยาสามัญ (Generic) นั้นสามารถหาหมายเลข RX ได้จากฉลากที่ร้านขายยาติดให้บนกล่องยา

ส่วนยาแบรนด์เนมนั้น ผมก็มักจะลอกฉลากออกเสมอ แต่ตอนนี้คิดว่าต่อไปนี้จะเก็บรักษาฉลากยาเอาไว้จนกว่ายาจะหมด แต่ในขณะเดียวกันก็คิดว่าแม่เป็นคนเก็บกวาดขยะอยู่แล้ว เลยปล่อยให้เป็นอย่างเดิมดีกว่า และจะขอเติมยาโดยบอกชื่อยาเหมือนเดิมต่อไป แน่นอนว่าถ้าผมเอาฉลากเล็กๆ ไปให้ดู แม่คงบ่นแน่ๆ ว่า "ทำไมต้องเก็บอะไรจุกจิกขนาดนี้"

ดังนั้นสรุปแล้ว ต่อไปนี้จะใช้หมายเลข RX ส่งข้อความขอเติมยาเฉพาะยาสามัญ (Generic) เท่านั้น ส่วนยาแบรนด์เนมจะใช้การติดต่อทางโทรศัพท์เหมือนเดิม

นอกจากนี้ การพูดชื่อยาบ่อยๆ ก็ทำให้มั่นใจมากขึ้น และเภสัชกรก็เข้าใจมากขึ้นด้วย ความจริงแล้วถ้าออกเสียงไม่ชัด ก็แค่บอกตัวสะกดให้ชัดเจนก็พอ ดังนั้นไม่ต้องกลัวไปตั้งแต่แรกก็ได้