การถูกเลือกปฏิบัติทางออนไลน์ ไม่ใช่แบบออฟไลน์

ในฐานะผู้พิการตั้งแต่กำเนิด ฉันได้เล่าเรื่องราวเกี่ยวกับการถูกเลือกปฏิบัติในเกาหลี และอย่างที่ฉันได้กล่าวไว้ในบทความนั้น ขอบคุณพระเจ้าที่ฉันไม่เคยถูกเลือกปฏิบัติอย่างเปิดเผยต่อหน้าต่อตาเลยสักครั้งเดียวในขณะที่อาศัยอยู่ในอเมริกา ตรงกันข้าม ความมีน้ำใจของชาวอเมริกันนั้นเกินกว่าที่ฉันจะคาดหวังไว้เสียอีก

แต่ในโลกออนไลน์บางครั้งก็มีสถานการณ์ที่ฉันไม่สามารถไม่พูดถึงความพิการของฉันได้ ดังนั้นฉันจึงเปิดเผยอย่างกล้าหาญ ซึ่งหากพ่อแม่ของฉันรู้เข้าล่ะก็ คงจะดุฉันอย่างหนัก แต่ถึงกระนั้น เหตุผลที่ฉันเปิดเผยก็เพื่อเป็นกำลังใจและให้ความหวังแก่ผู้ที่มีสถานการณ์คล้ายคลึงกันเท่านั้น

แต่ทั้งวันนี้และเมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อน ฉันก็ได้พบกับผู้คนในโลกออนไลน์ที่มีนิสัยไม่ดีและมีเจตนาที่ไม่ดี พวกเขาชอบค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับความพิการของฉันราวกับว่าฉันเป็นลิงในสวนสัตว์ที่กำลังแสดงความสามารถอยู่ และพยายามเปิดเผยข้อมูลส่วนตัวเกี่ยวกับความพิการของฉัน

เมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อน บนอินสตาแกรม ฉันไม่แน่ใจว่าฉันบล็อกเขาไปหรือว่าคอมเมนต์นั้นถูกลบไปแล้ว แต่ฉันได้ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่แหลมคมว่า "โปรดอย่าถามคำถามที่ไม่สุภาพ คุณจะรู้ไปทำไม?" และมีคนจำนวนน้อยที่เห็นด้วยกับความคิดเห็นนี้

วันนี้เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบน Reddit โดยมีการพูดถึงฉันในคอมเมนต์ของโพสต์หนึ่งโดยระบุว่า "เป็นคนที่มีความพิการแบบนี้ และฉันได้ค้นหาข้อมูลของเขาจาก Google" ฉันโกรธมากจนแทบจะกดบล็อก แต่ฉันกลัวว่าจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในภายหลัง ดังนั้นฉันจึงกดปุ่มรายงานอย่างเงียบๆ โชคดีที่มีหัวข้อการละเมิดข้อมูลส่วนบุคคล ฉันจึงคลิกที่หัวข้อนั้น และหลังจากผ่านไปไม่กี่ชั่วโมง ฉันก็พบว่าคอมเมนต์นั้นถูกลบไปแล้ว

การถูกเลือกปฏิบัติในโลกออนไลน์เช่นนี้ส่งผลเสียต่อสุขภาพจิตของฉันอย่างมาก และความเครียดนั้นดูเหมือนจะทำให้ฉันมีอายุสั้นลง ดังนั้นฉันจึงตระหนักว่าฉันจำเป็นต้องหลีกเลี่ยงการพูดถึงความพิการของฉัน แน่นอนว่าการถูกเลือกปฏิบัติในโลกออฟไลน์ก็ทำให้ฉันรู้สึกไม่สบายใจเช่นกัน

แต่โชคดีที่ถึงแม้ว่าฉันจะพูดไม่เก่งเหมือนคนอื่นๆ แต่ฉันก็เขียนเก่ง ดังนั้นฉันจึงค้นพบว่าถ้าฉันยืนหยัดอย่างแข็งขัน ฝ่ายตรงข้ามก็จะไม่กล้าพูดอะไรออกมา นี่แหละคือที่มาของสุภาษิตที่ว่า "ปากกาแข็งกว่าดาบ"