ต่อไปนี้จะพูดถึง ‘ดนตรี’ให้น้อยที่สุด

จริงๆ แล้วไม่ใช่ดนตรีทุกแนวหรอกนะ ถ้าจะให้เจาะจงลงไปก็คงเป็นแนวดนตรีคลาสสิก ด้วยความที่ไม่รู้จักอะไรนอกจากดนตรีคลาสสิก ฉันเลยเรียนแต่งเพลงและเคยเล่นเปียโนให้คณะนักร้องประสานเสียงและวงดนตรีสรรเสริญในโบสถ์ เพราะอย่างนั้นคนเลยมีนิสัยไม่ดีที่มองฉันเป็นดนตรีไปซะหมด

ยิ่งกว่านั้นก่อนมาอเมริกาฉันเรียนเปียโนตัวต่อตัวกับอาจารย์ท่านหนึ่ง พอมาคิดดูอีกทีอาจารย์ท่านนั้นเป็นคนคิดลบมาก แค่ให้ฉันนั่งข้างๆ ท่านก็เริ่มนินทาอาจารย์คนนั้น คนนี้ นักเรียนคนโน้น คนนี้ นินทาอย่างเดียวเลย ฉันว่าท่านไม่มีอะไรผิดหรอกนะ แต่ตอนนี้คิดแล้วก็ งง ว่าทำไมฉันถึงได้ยอมรับฟังคำพูดในแง่ลบพวกนั้น ฉันโง่และงี่เง่าจริงๆ

แล้วที่จริงแล้วการแต่งเพลงก็ไม่ใช่สิ่งที่ฉันอยากทำจริงๆ แต่ฉันอยากเล่นดนตรีแต่ฝีมือเปียโนไม่ถึง พอเข้ามหาวิทยาลัย ฉันก็เรียนปี 1 และปี 2 ไปได้เรื่อยๆ แต่พอปี 3 ขึ้นไปที่ต้องแต่งเพลงแบบไม่ใช้ระบบเสียง (Atonal music) มันก็เป็นนรกเลย คะแนนก็ไม่ดี ฉันโง่จริงๆ ที่เลือกเรียนแต่งเพลงโดยไม่คิดอะไรเลย การเรียนแต่งเพลงเป็นสิ่งที่ฉันเสียใจที่สุดในชีวิต

พอมาคิดดูแล้วนึกถึงตอนปี 4 เทอม 1 ฉันส่งของมาอเมริกาหมดแล้วไปอาศัยอยู่บ้านเพื่อน ฉันกำลังแต่งเพลงสี่เสียงสำหรับเครื่องสายเป็นเพลงสอบปลายภาค แต่ฉันไม่รู้จักแนวคิดของเพลงแบบไม่ใช้ระบบเสียงเลย เลยแต่งต่อไม่ได้ ฉันเลยโยนดินสอลงพื้นแล้วนั่งร้องไห้ ตอนนี้ผ่านมา 20 ปีแล้ว แต่ก็ยังจำได้แม่น

เพราะอย่างนั้นชีวิตในอเมริกาจึงเป็นเหมือนที่หลบภัยและที่พักผ่อนสำหรับฉัน ถ้าฉันยังอยู่ในเกาหลี ฉันคงต้องไปร่วมงานโน้นงานนี้ ทั้งๆ ที่ฉันไม่สนใจดนตรีร่วมสมัย ฉันคงถูกบังคับให้ไปโน่นมานี่แน่ๆ เพราะงั้นฉันเลยสร้างบัญชีเฟซบุ๊กใหม่เมื่อวานนี้เผื่อต้องกลับไปเกาหลี (หวังว่าจะไม่ต้องกลับไปนะ) เพราะฉันจะตัดขาดจากเพื่อนและรุ่นพี่รุ่นน้องในเกาหลี

แต่ฉันชอบเจ-ป๊อปอย่างที่บอกไปในบทความเมื่อไม่นานมานี้ ฉันไม่ได้ชอบทุกวงนะ ฉันมีรสนิยมที่ชัดเจน ฉันชอบฟังเพลงของศิลปินหลายๆ คน รวมถึงโยอาโซบิ ฉันรู้สึกผ่อนคลายและสงบสุขเมื่อฟังเพลงพวกนี้มากกว่าดนตรีคลาสสิก ถึงจะพูดแบบนี้แล้วจะดูแย่ไปหน่อยแต่ฉันไม่อยากฟังและไม่อยากยุ่งกับดนตรีคลาสสิกอีกแล้ว ฉันไม่ชอบวิธีคิดแบบกบในกะลาของคนที่ทำงานด้านดนตรีคลาสสิก เอาจริงๆ แล้วฉันอยากให้ภาควิชาที่เกี่ยวข้องกับดนตรีคลาสสิกและตลาดดนตรีคลาสสิกพังไปเลย

เพราะฉันเปลี่ยนไปเป็นคนคิดลบ ฉันเลยพยายามหลีกเลี่ยงการพูดคุยกับคนอื่น อย่างที่บอกไปแล้ว ฉันเบื่อกับภาพลักษณ์ที่คนมองฉันเป็นดนตรี ฉันไม่อยากพูดถึงเปียโนอีกแล้ว ฉันชอบพิมพ์คอมพิวเตอร์และเขียนบทความ และใช้เวลาส่วนที่เหลือในการอ่านและศึกษาพระคัมภีร์ ฉันรู้สึกว่ามันมีค่าและคุ้มค่ากว่า

สรุปแล้วฉันรู้สึกขอบคุณและซาบซึ้งที่ได้เขียนบทความอย่างต่อเนื่องที่นี่ ที่ "두루미스" (durumis) ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้เขียนทุกวันก็ตาม แต่ถ้าดูจากวันที่เริ่มต้นและจำนวนบทความที่เขียน มันก็เหมือนกับการเขียนทุกวัน ฉันรู้สึกภูมิใจและมีความสุขที่นี่ ฉันไม่อยากคิดถึง Brunch, Tistory และ Naver อีกแล้ว ฉันอยากจะอยู่ที่นี่ต่อไปและทำให้มันเป็นมรดกตกทอดของฉัน