เรียนภาษาญี่ปุ่นด้วยตนเองในอเมริกา

แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะพบคนญี่ปุ่นในอเมริกา โดยเฉพาะในรัฐที่ฉันอาศัยอยู่ ชุมชนคนญี่ปุ่นที่ค่อนข้างดีนั้นส่วนใหญ่อยู่แถวดาวน์ทาวน์ ซึ่งฉันเองก็ไม่สามารถขับรถได้ จึงไม่มีโอกาสได้ติดต่อกับพวกเขาแบบออฟไลน์เลย ถ้าอย่างนั้นก็คงต้องพึ่งพาโลกออนไลน์ แต่สำหรับคนธรรมดาๆอย่างฉันที่ไม่มีอะไรเลย การเข้าไปติดต่อกับคนอื่นๆก่อนนั้นก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเช่นกัน ดังนั้นข้อสรุปของฉันก็คือ การเรียนภาษาไม่จำเป็นต้องรวมกลุ่มกับคนที่อยู่ภูมิภาคเดียวกันเสมอไป

ฉันสามารถเรียนรู้ภาษาญี่ปุ่น วัฒนธรรมญี่ปุ่น อาหารญี่ปุ่น และข้อมูลการท่องเที่ยวต่างๆ ผ่านทางโซเชียลมีเดีย NHK World Japan และช่อง YouTube ที่มีประโยชน์มากมาย ดังนั้นการเรียนรู้ด้วยตัวเองแบบสบายๆจึงไม่น่าเบื่อหรือน่าหงุดหงิดเลย ฉันสนุกกับมันมาก ถ้าหากฉันตั้งเป้าหมายไว้ที่การสอบวัดระดับความสามารถทางภาษาญี่ปุ่นอย่าง JLPT ฉันอาจจะเลิกเรียนภาษาญี่ปุ่นไปเลยก็ได้ แต่ถ้ามีโอกาสดีๆที่ไปญี่ปุ่น ฉันก็คงต้องเรียนต่อไปไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม

เหมือนกับภาษาอังกฤษ ฉันอ่อนที่สุดในเรื่องการฟังภาษาต่างๆ ดังนั้นส่วนที่ฉันกังวลที่สุดในการฟังข่าวภาษาญี่ปุ่นคือ "การฟังตัวเลข" ฉันเลยคิดว่าถ้าฉันไปญี่ปุ่นแล้วไปซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อหรือซูเปอร์มาร์เก็ต พนักงานบอกราคาสินค้ามา ฉันคงจะตกใจจนพูดว่า 'เอ่อ ขอบคุณครับ!' ออกมา

ในทางกลับกัน ฉันมั่นใจที่สุดในเรื่องการ "เขียน" ในทุกภาษา ฉันคิดว่านี่ไม่ใช่พรสวรรค์ที่ใครๆก็มี จากการสำรวจพบว่ามีคนน้อยมากที่มีความสามารถนี้ และนักเรียนหรือคนทั่วไปจำนวนมากประสบปัญหาในการเขียน แต่สำหรับฉัน การเขียนดูเหมือนจะเป็นเรื่องง่ายที่สุด นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันสามารถเขียนบทความนี้ได้อย่างคล่องแคล่วโดยไม่ต้องเตรียมตัวอะไรเลย

ดังนั้นตั้งแต่ต้นปีนี้มา ฉันได้ลองฝึกแปลภาษาญี่ปุ่นวันละครั้งหรือสองครั้ง ฉันได้เข้าร่วมกิจกรรมในชุมชนออนไลน์ที่เกี่ยวข้องกับการเรียนภาษาญี่ปุ่นอย่างแข็งขัน และได้คะแนนเต็มในวันที่ 1 มกราคมปีนี้ เมื่อครู่ฉันพยายามแต่งโคลงกลอน และแน่นอนว่าหลังจากทำอย่างต่อเนื่องมานานกว่าหนึ่งเดือน ฉันก็เริ่มมีความมั่นใจมากขึ้นในภาษาญี่ปุ่น และที่น่ายินดีกว่านั้นคือแทบไม่มีการแก้ไขข้อผิดพลาดเลย และบางคนยังแชร์ผลงานการแปลของฉันด้วย

ความจริงแล้วคนส่วนใหญ่บอกว่าการเรียนภาษาต้องได้ใช้ในชีวิตประจำวัน แต่เหมือนอย่างที่ฉันบอกไป ฉันไม่มีโอกาสได้พบคนญี่ปุ่นเลย (มีเพื่อนคนหนึ่งแต่งงานกับคนญี่ปุ่น แต่ไม่ได้อยู่ในชุมชนเดียวกันแล้ว เลยติดต่อกันแค่เดือนละครั้งหรือสองครั้ง) ตั้งแต่มาอยู่ที่อเมริกา ฉันได้ยินคนญี่ปุ่นพูดภาษาญี่ปุ่นจริงๆแค่สามครั้ง ครั้งหนึ่งที่สถานที่ท่องเที่ยวชื่อดัง และอีกสองครั้งที่ร้านอาหารญี่ปุ่น แต่ฉันคิดว่าถ้าฉันเข้าไปทักเขาตอนเจอกันครั้งแรกมันอาจจะเสียมารยาท ฉันเลยแค่คิดในใจว่า 'อ้อ ฉันเข้าใจที่เขากำลังพูดอยู่'

ดังนั้นสรุปแล้วเหมือนกับคนอเมริกันคนอื่นๆ ญี่ปุ่นยังคงเป็น "ดินแดนแห่งความฝัน" สำหรับฉันเสมอ ฉันหวังว่าสักวันหนึ่งจะมีโอกาสดีๆให้ฉันได้ไปเที่ยว ไปเรียน หรือไปอาศัยอยู่ที่นั่น ฉันคงไปทำงานแลกเปลี่ยนไม่ได้แล้วเพราะอายุเกิน