ญี่ปุ่นเป็นประเทศที่คนพิการสามารถใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุขหรือไม่?

ที่มา: https://youtu.be/Npet7h1FS0o?si=CMP3ZQG0weuXM0P0

หลังจากดูวิดีโอนี้และอ่านความคิดเห็นในวิดีโอ ความคิดเกี่ยวกับญี่ปุ่นของฉันก็พังทลายลงอย่างสิ้นเชิง ฉันรู้มาแล้วว่าระบบขนส่งสาธารณะของญี่ปุ่นนั้นสะดวกสบายสำหรับผู้พิการจากวิดีโอของ Won Shot Hansol แต่เป็นเรื่องของผู้พิการทางสายตาหรือผู้ที่ใช้รถเข็น ซึ่งดูเหมือนจะไม่ปกติ ส่วนฉันที่เป็นคนที่มีความพิการแบบปานกลาง(?) หรือดูเผินๆ แล้วก็ไม่เหมือนคนพิการ ฉันคิดว่าฉันคงจะได้รับการปฏิบัติเหมือนคนทั่วไป

ตอนนี้ฉันคงต้องพูดถึงสภาพความพิการของตัวเองแล้วล่ะ ถ้าจะอธิบายง่ายๆ ก็คือ ฉันมีความพิการทางสายตา ทางกายภาพ และทางจิต แต่ละอย่างนั้น ฉันขอไม่ลงรายละเอียดมากนัก เนื่องจากเป็นเรื่องส่วนตัว ขอเพียงบอกว่าความพิการทางจิตนั้นเป็นโรคที่ฉันเป็นหลังจากมาอยู่ที่อเมริกา ฉันมีความบกพร่องทางสายตาและร่างกายมาตั้งแต่เกิด แต่เรียนจบทั้งประถม มัธยม และมหาวิทยาลัยในโรงเรียนทั่วไป

ฉันได้รับการเลือกปฏิบัติมากมายในเกาหลี แต่พอมาอเมริกาแล้ว ที่นี่เป็นสวรรค์ของผู้พิการจริงๆ อย่างที่ฉันบอกไปแล้ว ฉันไม่เคยได้รับการเลือกปฏิบัติหรือได้ยินคำพูดที่ไม่ดีเกี่ยวกับความพิการของฉันเลย ฉันเลยโล่งใจมากที่ได้มาอยู่ที่อเมริกา ถ้าจะใช้คำพูดของผู้มีศรัทธา ก็คือเป็นการนำทางและพระคุณจากพระเจ้า

ฉันคิดอยู่ช่วงนี้ว่าถ้าฉันอยู่ในสภาพแบบนี้แล้วกลับไปเกาหลีจะเป็นยังไง ฉันคิดว่าความตระหนักรู้ทางสังคมและระบบต่างๆ น่าจะดีขึ้นกว่าเมื่อยี่สิบปีก่อน และฉันก็อยากจะหนีไปญี่ปุ่นสักพัก แต่หลังจากดูวิดีโอด้านบน ฉันก็ตัดสินใจแน่วแน่ที่จะกลับไปเกาหลี

แน่นอนว่าสิ่งอำนวยความสะดวกสำหรับผู้พิการมีอยู่จริง และความเอาใจใส่ของชาวญี่ปุ่นและผู้ที่ทำงานในด้านการขนส่งสาธารณะอาจจะดูมากเกินไปเมื่อเทียบกับเกาหลี แต่ถ้าออกไปนอกใจกลางกรุงโตเกียวหรือโอซาก้า คุณต้องปั่นจักรยาน ซึ่งฉันทำไม่ได้เพราะร่างกายไม่แข็งแรง นอกจากนี้ ในพื้นที่ชานเมืองอย่างคิตะคิวชู ที่ครอบครัว Little Jo Big Jo ที่ฉันติดตามอาศัยอยู่ การเดินทางก็จำกัดเหมือนกับในอเมริกาถ้าไม่มีรถยนต์ส่วนตัว ยิ่งไปกว่านั้น ในพื้นที่ที่มีหิมะตกหนักอย่างฮอกไกโด คุณต้องเลิกเดินในฤดูหนาว

แต่เกาหลีนั้นมีขนาดเล็ก ดังนั้นแม้ว่าจะไม่ขับรถก็สามารถเดินทางไปยังสถานที่ส่วนใหญ่ได้อย่างอิสระ นี่เป็นข้อดีและเสน่ห์ที่สำคัญ ฉันเคยไปธุระที่โซลแบบไปเช้าเย็นกลับตอนเรียนมหาวิทยาลัย แม้ว่าจะใช้โทรศัพท์แบบปุ่มกดในตอนนั้น แต่ก็ไม่รู้สึกอึดอัดกับการโดยสารรถโดยสารระหว่างเมือง และใครหลายคนอาจจะไม่เห็นด้วย แต่ฉันก็ใช้รถโดยสารสาธารณะในชางวอนที่มีหิมะตกบ้างเป็นครั้งคราวอย่างมีความสุข

เหนือสิ่งอื่นใด แม้ว่าฉันจะมีความทรงจำและความทรงจำที่ไม่ดีเกี่ยวกับเกาหลี แต่เนื่องจากเป็นประเทศที่ฉันเกิดและเติบโต ดังนั้นแม้ว่าฉันจะไปเที่ยวในตอนนี้ ฉันอาจจะรู้สึกแปลกๆ ในตอนแรก แต่ฉันคิดว่าจะไม่รู้สึกแปลกเลยถ้าเวลาผ่านไปสักพัก และสิ่งที่ดีที่สุดคือการที่ฉันสามารถสื่อสารได้ทุกที่ จริงๆ แล้วฉันอาศัยอยู่ในชางวอนเท่านั้น ฉันไม่รู้จักที่อื่นมากนัก แต่ในพื้นที่ชางวอนที่ประกอบด้วยอึยชางกูและซองซังกู ฉันยังคงเป็นคนรู้จักที่นี่เป็นอย่างดี นี่เป็นเพราะเมืองนี้เป็นเมืองที่วางแผนไว้ จึงทำให้การค้นหาเส้นทางง่ายกว่าเมืองอื่นๆ

ฉันรู้สึกเหมือนเป็นโรคคิดถึงบ้านอีกครั้งเพราะคำพูดของแม่เมื่อไม่กี่วันก่อน ฉันรู้สึกไม่สบายใจกับความคิดต่างๆ นานา ดังนั้นในสัปดาห์นี้ฉันจึงหยุดดู YouTube และเล่นเกมที่ฉันชอบแค่ระดับเดียวต่อวัน ฉันพยายามควบคุมตัวเองอย่างเต็มที่ ดังนั้นแม้ว่าจะมีเวลาว่าง แต่ก็ว่างเปล่ามาก ฉันจึงมองดูทิวทัศน์ภายนอกหรือดูรูปเก่าๆ และรูปภาพของเกาหลีที่น้องชายถ่ายเมื่อฤดูใบไม้ร่วงปีที่แล้ว ฉันหวังว่าจะบรรเทาความว่างเปล่านี้ด้วยการได้รับเลือกเป็นนักเขียนของ Brunch แต่ฉันไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ผลลัพธ์จะออกมา และฉันก็ไม่สามารถรับประกันได้ว่าจะได้รับเลือกแน่นอน

ตอนนี้ฉันเขียนบทความนี้เสร็จแล้ว แต่ฉันไม่รู้ว่าจะทำอะไรฆ่าเวลาจนถึงเวลานอน ฉันไม่ค่อยชอบดูละครหรือหนังเหมือนคนอื่นๆ และอีกไม่นานเสียงทีวีก็จะทำให้ฉันไม่สามารถอ่านและวิเคราะห์พระคัมภีร์ได้ ฉันหวังว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงเล็กๆ น้อยๆ ในชีวิต แม้ว่าการเป็นนักเขียนของ Brunch จะไม่เปลี่ยนแปลงอะไรมากมายก็ตาม