In het Amerikaanse leven werkt ‘roddel’ niet

Vandaag kon ik eindelijk duidelijkheid krijgen over het aanvragen van het sociale zekerheidspensioen van mijn moeder aan het eind van vorig jaar. Hoewel ik geen antwoord kreeg op de vraag waarom het bedrag lager uitviel dan verwacht, kon ik opnieuw vaststellen dat mijn bezoek vorige week, zonder afspraak, om het aanvraagproces te annuleren, geen verloren moeite was geweest.

Ik kreeg met moeite de kans om te bellen met de medewerker van de sociale zekerheid die ons destijds had geholpen met de aanvraag. Toen ik de uitleg van deze medewerker hoorde, begreep ik eerlijk gezegd niet alles, waardoor ik even in de war raakte. Aangezien ik zelf niet degene ben die de uitleg hoorde, vroeg ik beleefd om een tolk. Gelukkig was een tolkenservice beschikbaar. Pas toen ik het driepartijen telefoongesprek met mijn moeder beluisterde, realiseerde ik me dat "spouse" (echtgenoot/echtgenote) een woord was dat ik al kende.

(In tegenstelling tot de meeste mensen ben ik het slechtst in het verstaan van talen)

Dankzij de tolk kon ik de uitleg stap voor stap volgen en begrijpen wat er aan de hand was. Ook mijn moeder kreeg geduldig antwoord op haar herhaalde vragen; de twee medewerkers aan de andere kant van de lijn bleven de hele tijd vriendelijk. Uiteindelijk werden onze onduidelijkheden weggenomen en ontdekten we dat alles beter zou verlopen dan verwacht. Mijn moeder was erg tevreden. Ik bedankte hen hartelijk en hing op. Op verzoek van mijn moeder heb ik ook nog een Google review geschreven.

Tijdens het gesprek realiseerde ik me, zoals ik al in de titel schreef, dat je in Amerika niet zomaar alles wat je hoort moet geloven. Wat iemand zegt, vertegenwoordigt niet noodzakelijkerwijs heel Amerika. Iedereen zit in een andere situatie, woont op een andere plek, en wat voor de een geldt (A), geldt niet automatisch ook voor jou.

Het gesprek over de sociale zekerheid bevestigde dit nog eens. Ik had allerlei websites over sociale zekerheid doorgespit, maar tijdens het telefoongesprek werd duidelijk dat deze informatie niet altijd op mijn moeder van toepassing was. Mijn moeder realiseerde zich ook dat informatie die ze van anderen had gekregen, niet altijd op haar van toepassing was dankzij de uiterst vriendelijke antwoorden die ze kreeg.

Natuurlijk is het fijn om elkaar te steunen en te helpen in het leven, maar als je je in het buitenland vestigt met de bedoeling om je daar te settelen, is het veel voordeliger om contact op te nemen met mensen die de taal goed spreken, of met ambtenaren die actief voor de samenleving werken, en hen actief om hulp te vragen dan om je te richten op landgenoten. Dit besef ik vandaag opnieuw heel duidelijk.

Los van mijn taalvaardigheid is dit een van de belangrijkste redenen waarom ik de Koreaanse gemeenschap vermijd. Er zullen zich in de toekomst vast weer kansen voordoen, maar ik heb gemerkt dat bij organisaties of clubs die door Koreanen worden gerund, corruptie en andere negatieve zaken aan de orde van de dag zijn, waardoor ik me vaak schaam en beschuldigd voel. Daarom probeer ik zo veel mogelijk afstand te houden.