Spuitnaalden blijven eng

Vandaag kwam mijn moeder terug van een bloedtest. Dat deed me plotseling terugdenken aan een bloedtest die ik een paar maanden geleden in hetzelfde ziekenhuis had laten afnemen. Deze bloedtest bleef me, zoals ik al eens op Instagram in een reactie schreef, bijzonder bij omdat het te maken had met een moeder en dochter. De moeder had grijs haar en haar dochter leek ongeveer even oud als ik, maar ze had helaas autisme. Ze had bij alles hulp nodig en haar moeder had ontzettend veel moeite met haar dochter, die op elk moment kon veranderen. Toen de moeder op zoek was naar een prullenbak, zei ik "Het spijt me, ik heb het niet gezien", en uiteindelijk vond ik zelf de prullenbak en wees die aan haar. Mijn moeder was daar erg blij mee.

Dat team kwam ongeveer tegelijk met mij binnen. Ik had alle bloedtesten al afgerond en was al weg, maar de moeder en dochter waren nog bezig; ze haalden papieren uit de auto. Ook in de ruimte waar bloed werd afgenomen, waren we tegelijk aanwezig. In tegenstelling tot mij, die (verrassend genoeg?) heel rustig was, zat het dochtertje de hele tijd onrustig te zijn; ze zei dingen als "Laat me los!" en "Wat doe je?!". Er moest zelfs een extra verpleegkundige bijkomen om haar te helpen. Het was een chaos. Ik daarentegen, zoals altijd, moest meerdere keren geprikt worden omdat het bloed niet tevoorschijn kwam.

Voor mij, bijna veertig jaar oud, blijven injectienaalden een bron van angst. Als kind had ik vaak te maken met ziekenhuisopnames en operaties, waardoor ik vaak infusen kreeg en injecties moest ondergaan. De sfeer in het ziekenhuis, de geur en zelfs de witte jassen van de artsen zijn een soort trauma geworden. Zelfs als student en volwassene wilde ik injectienaalden niet eens aankijken, en het idee dat een naald diep in mijn huid werd gestoken was verschrikkelijk. Zelfs toen ik een medisch onderzoek moest ondergaan voor mijn immigratie naar Amerika en meerdere injecties moest krijgen, kreeg ik van mijn ouders te horen: "Waarom zit je zo onrustig te zijn?".

Als volwassene weet ik dat ik mijn emoties rationeel moet beheersen, maar als de verpleegkundige mijn huid stevig aanraakt en met een watje ontsmet om een injectie te geven, is het voor mij nog steeds een hel. Niet alleen de laatste paar maanden, maar bij elke bloedtest zoeken de verpleegkundigen naar een geschikte plek om te prikken en moeten ze vaak mijn arm onderzoeken en voelen voordat ze beginnen, wat altijd resulteert in minstens twee prikken. Geen wonder dat ik het zo haat.

Ter overdenking: ik heb drie keer het COVID-19-vaccin gekregen. Ik ben trots op mezelf dat ik het heb volgehouden. De injecties leken minder pijnlijk dan bij de bloedtest (een licht prikje?). Het is natuurlijk niet verwonderlijk; bloed afnemen en vaccineren zijn toch heel andere processen.