Ik ben niet goed in multitasken

Afgelopen week heb ik me bijna uitsluitend beziggehouden met het spelen van Harry Potter Puzzle & Spells; dat kan ik gerust zeggen.

https://blog.naver.com/jishoku-barroco/223849533537

Toevallig behaalde ik een score die ik me nooit had kunnen voorstellen, en ik wilde het nog beter doen. Maar dit is slechts een fase, en ik vond dat overmatige betrokkenheid ook niet goed was, dus deze week doe ik het rustig aan(?). Voor mij is het gewoon 'doen' het enige wat telt.

Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik volledig hopeloos ben in multitasking. Mijn ziekte is immers ook ontstaan door een overbelasting van mijn hersenen. Dit is zowel een aangeboren als een aangeleerde probleem: ik ben van nature introvert, en door een lange periode in het ziekenhuis kon ik geen normaal school- en sociaal leven leiden. Nu geef ik de voorkeur aan het accepteren van mezelf zoals ik ben, in plaats van iemand de schuld te geven.

Dankzij een lange periode van consistente medicatie en regelmatige consultaties ben ik verbeterd, maar mijn ziekte is nog steeds een voortdurend proces. Zoals ik vorige week ook ervoer, wanneer ik me extreem moet concentreren op iets, kan ik niets anders meer waarnemen of horen, noch dingen die om me heen gebeuren, noch wat andere mensen zeggen. Daarom heb ik mijn frustraties op mijn moeder afgegereageerd, die steeds maar hetzelfde herhaalde. In mijn ogen moest ik dringend een telefoontje plegen om een probleem op te lossen, dus haar gedrag maakte me alleen maar geërgerder.

Dus, na er goed over nagedacht te hebben, kwam ik tot de conclusie dat het een kwestie van multitasking was. Iemand die hier goed in is, is niet automatisch een beter persoon, en iemand die hier moeite mee heeft, is ook niet automatisch een slechter persoon. Iedereen heeft een andere achtergrond en opvoeding, dus ik geloof dat het het beste is om je aan te passen aan je omstandigheden. Ik heb ook mijn tekortkomingen, maar ik heb ook dingen die anderen niet hebben en waar ze jaloers op zijn. Daarom ben ik tevreden en dankbaar voor wat ik heb.

En, hoewel het misschien gênant is om toe te geven, wil ik als christen, bovenal, vasthouden aan de beloften en het verbond van de Heer tijdens mijn leven in deze moeilijke wereld. De ontmoeting met mijn voorganger en zijn vrouw in augustus vorig jaar was een grote genade en dankbaarheid. Ik hoop dat we, tijdens ons eerste, vijfde en tiende jubileum, en de jaren daarna, samen zullen blijven en ons geloof zullen blijven volgen. Met dit gebed in gedachten, eindig ik dit blogbericht van Durumis, mijn eerste serieuze bericht in lange tijd.