Waar je ook woont, altijd met een missionaire mindset

Onlangs zong ik een lofzang in de kerk, en de tekst deed me opeens schrikken.

Zelfs al kan ik het verre land niet bereiken, waar ik ook ben, ik zal altijd mijn best doen om te bidden.

We noemen missionarissen vaak met de naam van de regio ervoor, zoals Ghanese missionaris, Peruaanse missionaris, enzovoort. Daarom ben ik benieuwd geworden naar het woord 'missionering' (Engels: mission), dat ik opzocht in het woordenboek.

Volgens het Naver Koreaans woordenboek, bestaande uit de karakters 선 (宣, verkondigen) en 교 (敎, onderwijzen), wordt missionering gedefinieerd als 'het verspreiden van religie'. Er staat dus nergens dat men per se naar een specifieke, verre plek moet gaan om te evangeliseren; het verwijst simpelweg naar mensen die religieuze doctrines onderwijzen en verspreiden.

Toen herinnerde ik me ineens een meditatie-notitie die ik onlangs met iemand deelde. Ik sloot af met de woorden dat ik bid voor Japan met een missionaire geest, en ik was verbaasd dat die woorden als inspiratie dienden voor die persoon, zelfs tot het punt dat ze het met anderen deelden. De persoon vertelde me toen dat ze dat helemaal niet zo bedoeld hadden (als een soort troost?).

Zo kunnen wij leken, door voor een bepaalde groep, natie of land te bidden en ze soms ook materieel te steunen, gerust geroepen missionarissen worden. Natuurlijk zijn de criteria voor missionarissen in de hedendaagse kerkelijke wereld gestandaardiseerd en streng, dus het is waar dat al het harde werk en de inspanningen van die mensen door mijn woorden misschien kunnen worden overschaduwd.

Maar wat ik wil benadrukken is dat, los van of men formeel benoemd is of niet, onze eigen buurt, gemeente, en zelfs ons land, gezien de definitie van missionering, ook het doel van evangelisatie kan zijn. U zou kunnen zeggen: "Maar Korea zit vol kerken!" Maar in werkelijkheid denk ik dat er niet zoveel mensen zijn die een juist en waar geloof hebben.

Dat geldt ook voor de Verenigde Staten waar ik woon. Het is een land dat is gesticht op de puriteinse geest, en met de komst van de tweede Trump-administratie is het land weer stevig op Gods woord gaan staan. Maar in dit land, waar diverse bevolkingsgroepen samenleven, is Gods genade en barmhartigheid nog steeds hard nodig. De verschillen tussen de regio's zijn groot, en zelfs als ik mijn woonplaats maar een beetje verlaat, zie ik totaal andere landschappen. Dat is de realiteit van Amerika.

Japan staat ook altijd op mijn gebedslijstje. Het land is doordrongen van afgoderij en het percentage christenen is minder dan 1 procent, maar gelukkig is er een premier uit een vierde generatie christelijke familie voortgekomen, en misschien heeft hij net een topontmoeting met president Trump gehad. Ik geloof dat er in dit land zeker nog hoop is.

Voor hen mag God niet alleen maar een van de vele goden ter wereld zijn, maar alleen het evangelie van verlossing door het kruiswerk van Jezus Christus, Zijn eniggeboren Zoon, kan die arme zielen strelen en genezen. Dat is mijn vurige wens.

Zoals we vandaag deelden, zei Jezus dat we onze vijanden moeten liefhebben en moeten bidden voor degenen die ons vervolgen en vervloeken. Ik onderzoek en betreur mijn eigen tekortkomingen. Tijdens het surfen op internet word ik soms geïrriteerd door negatieve reacties, en in plaats van er verstandig mee om te gaan, laat ik me soms overmannen door woede, iets wat ik schaamtevol moet bekennen.

Nu ik sinds het begin van dit jaar regelmatig Gods woord mediteer en deel, besluit ik dat ik, in plaats van kwaad met kwaad te vergelden, liever tot God zal bidden dat Hij hen zal zegenen en in hun behoeften zal voorzien, net zoals Hij ons behandelt. Want boos worden is niet goed voor je geestelijke gezondheid.