Mis je Korea?

Het is alweer een jaar geleden dat mijn moeder terugkwam van haar reis naar Zuid-Korea. Mijn broertje is vorig najaar ook even naar Zuid-Korea geweest en heeft daar, naast bovenstaande foto, heel wat mooie herinneringen opgedaan. Ikzelf heb wel de mogelijkheid om te reizen, maar mijn situatie belemmert me juist in het maken van buitenlandse reizen, dus ik bekijk de foto's maar en denk: "Is dit wel mijn oude buurt? Het is erg veranderd."

Eigenlijk heb ik alleen maar negatieve herinneringen aan Zuid-Korea. Door mijn aangeboren beperking zat ik altijd in het ziekenhuis in plaats van op de kleuterschool. Ik heb daardoor nooit echt kunnen ervaren hoe het is om bevriend te raken met leeftijdsgenoten, en werd juist vaak gepest door jongens van mijn leeftijd. Elk schooljaar faalde ik in mijn pogingen om vrienden te maken.

De discriminatie zette zich ook voort op straat. Als ik over straat liep, kreeg ik altijd boze blikken en werd er vaak over me geroddeld, of hoorde ik nare opmerkingen. Achteraf gezien waren rustige plekjes, ondanks de minder goede veiligheid, de enige plekken waar ik me enigszins op mijn gemak voelde.

Op de universiteit, waar ik mensen ontmoette met gedeelde interesses en dezelfde studie, ging het iets beter, maar ik at nog steeds vaak alleen in de kantine of nam eten mee. Ik besefte het toen niet, maar ik profiteerde nauwelijks van de voorzieningen voor mensen met een beperking. Dit is de reden waarom ik voor Amerika koos.

Amerika is echt een paradijs voor mensen met een beperking. In het begin had ik wel heimwee en miste ik mijn vrienden enorm, maar naarmate ik me aanpaste aan het leven hier en mijn Engels verbeterde, vervaagden mijn negatieve herinneringen aan Zuid-Korea. Hier heb ik nog nooit openlijk discriminatie meegemaakt omdat ik een Aziatische man met een beperking ben.

Ongeacht mijn reisplannen of mijn situatie, Zuid-Korea is, om maar meteen met de deur in huis te vallen, een land waar ik nooit meer naartoe wil. Natuurlijk zijn de sociale percepties en systemen rondom mensen met een beperking in de afgelopen twintig jaar verbeterd, maar uit de video's van de gebruiker "Wonshot Hansol" krijg ik sterk de indruk dat het land nog een lange weg te gaan heeft voordat het zich kan meten met de ontwikkelde landen. Als ik de kans krijg om in een derde land te gaan wonen, zou ik daarom eerder voor Japan kiezen.

Natuurlijk is emigreren naar Japan erg moeilijk en selectief, en het land is beperkt in het opnemen van buitenlanders. Omdat ik momenteel ook Duits leer, ben ik ook een beetje geïnteresseerd in Duitsland. Ik weet dat veel Amerikaanse systemen van oorsprong Duits zijn, en bovendien kun je daar goedkoop of zelfs gratis studeren.

Of ik nu in Amerika blijf of naar het buitenland ga, dat weet ik nog niet, maar waar ik ook woon, ik wil altijd zelfverzekerd zijn en veel gelukkige herinneringen maken met de mensen om me heen. En ik wil mijn sprookjesdromen laten varen en me blijven concentreren op het leren van talen, zodat ik op een dag mijn talenten optimaal kan benutten.

Nogmaals, zelfs als ik niet naar Duitsland of Japan ga, wil ik in Amerika graag horen: "Hij spreekt Japans en Duits!". Dit is een multicultureel land, dus ik hoef eigenlijk niet naar het buitenland, hoewel Japanners wel zeldzaam zijn.