Japans zelf leren in Amerika

Het vinden van Japanners in Amerika is bijna onmogelijk. Vooral in de staat waar ik woon, bevindt de Japanse gemeenschap zich voornamelijk in de binnenstad, dus als iemand die niet kan rijden, heb ik helemaal geen mogelijkheid om offline contact met hen te leggen. Dat betekent dat online de enige optie is, maar zelfs dat is voor iemand als ik, zonder enige connecties, geen gemakkelijke taak. Mijn conclusie is dan ook dat je bij het leren van een taal niet per se alleen met mensen uit dezelfde regio hoeft samen te werken.

Via sociale media, NHK World Japan en talloze nuttige YouTube-kanalen kan ik echter niet alleen Japans leren, maar ook informatie over de Japanse cultuur, eten, en reizen verkrijgen. Daarom vind ik het zelfstudie eigenlijk helemaal niet saai of vervelend, maar juist leuk. Als ik een examen als de JLPT (Japanse Taaltest) als doel zou stellen, zou ik waarschijnlijk stoppen met Japans leren. Tenzij ik een goede reden zou hebben in verband met Japan, dan zou ik het koste wat kost moeten doen.

Net als met Engels, ben ik het zwakst in luisteren bij alle talen. Daarom ben ik altijd het meest gespannen bij het luisteren naar "getallen" in Japanse nieuwsuitzendingen. Ik denk dat ik, als ik in Japan in een supermarkt of winkel een aankoop doe en de medewerker zegt 'het is zoveel yen', volledig in paniek zal raken en 'e-go onegaishimasu!' zal zeggen.

Daarentegen ben ik het meest zelfverzekerd in 'schrijven' bij alle talen. Dit is geen talent dat iedereen heeft. Volgens enquêtes scoort het het laagst, en veel studenten en andere mensen hebben moeite met schrijven. Maar ik vind schrijven het makkelijkst ter wereld. Daarom schrijf ik nu, zonder enige voorbereiding, zomaar door.

Sinds het begin van dit jaar oefen ik één of twee keer per dag met het vertalen van Japans. Ik ben actief in de grootste online community voor Japans leren en heb mijn punten daar op 1 januari van dit jaar over de maximale score getild. Ik heb zojuist een gedicht geprobeerd en merk dat na meer dan een maand consistent oefenen mijn zelfvertrouwen in het Japans groeit. Nog beter is dat ik bijna geen correcties meer krijg en zelfs dat sommige mensen mijn vertalingen delen, zonder dat ik het weet.

Men zegt dat je een taal moet leren door ermee in aanraking te komen in het dagelijks leven, maar zoals ik al zei, heb ik geen mogelijkheden om Japanners te ontmoeten (ik ken wel iemand die met een Zainichi-Koreaan getrouwd is, maar we zijn geen onderdeel meer van dezelfde gemeenschap en we spreken elkaar slechts een paar keer per maand) en ik heb in al die jaren in Amerika slechts drie keer Japans van een native speaker gehoord. Een keer in een bekende toeristische plek en twee keer in een Japans restaurant. Maar ik denk dat het onbeleefd zou zijn om iemand zomaar aan te spreken, dus ik heb alleen in mezelf gezegd: 'Ah, ik begrijp wat die persoon zegt' toen ik het hoorde.

Kortom, net als voor veel andere Amerikanen, blijft Japan voor mij een "droomland". Ik hoop dat ik ooit de kans krijg om erheen te gaan, of het nu voor een reis, studie of immigratie is. Een Working Holiday visa is al uitgesloten vanwege de leeftijdsbeperking.