Ik zal me niet langer bezighouden met klassieke muziek omdat ik het haat

Zoals ik gisteren ook al op Tistory aangaf, heb ik alle accounts op sociale media die ik volgde met betrekking tot klassieke muziek opgeruimd en de informatie over mijn studie moderne muziek in Korea op privé gezet. Voor een buitenstaander zal het misschien lijken alsof ik geen universitaire opleiding heb gevolgd, maar ik verlang er intens naar om mijn uiteindelijke diploma ooit te vervangen door een andere studierichting.

Tegelijkertijd bereikt mijn afkeer van klassieke en moderne muziek op dit moment zijn hoogtepunt. Het is niet zo makkelijk om dit ergens in mijn dagelijks leven op te botvieren, dus ik deel het hier maar even om mijn gedachten op een rijtje te zetten.

Mijn grootste reden om klassieke muziek te haten, kan in een paar punten worden samengevat. Allereerst vind ik het te saai en de drempel te hoog. Om een symfonie, concerto of sonate volledig te beluisteren, moet je minimaal een half uur tot een uur aan de luisterervaring besteden. In plaats van erin op te gaan, verlies ik mijn concentratie en vergeet ik uiteindelijk zelfs het hoofdtoneel. De concerten uit de baroktijd, die gemiddeld tien tot vijftien minuten duren, zijn iets beter. Voor een drukke moderne mens is dit echter de ergste tijdverspilling. Dus, hoewel ik het graag zou willen waarderen, krijg ik er juist een afkeer van.

Ten tweede is er de bekrompen denkwijze van mensen die werkzaam zijn in de klassieke muziek. Eigenlijk was ik vroeger zelf ook zo, dus ik ben niet echt bevoegd om hierover te spreken, maar ik ben blij dat ik nu toch eindelijk bij mijn positieven ben gekomen en de realiteit onder ogen zie. De meeste mensen in de klassieke muziekwereld kunnen geen compromissen sluiten met populaire muziek; het zijn gewoon kikkers in een put. Dit is in de wereld al zo, maar in kerkelijke kringen is het nog extremer. Als voorbeeld: toen ik tijdens mijn studie aan een aanbiddingsteam deelnam, was degene die toen de kerkdienst begeleidde fel tegen omdat het te veel moeite kostte. En toen het koor en het aanbiddingsteam samen een cantate uitvoerden, liet ze haar afkeer er zo duidelijk doorschijnen dat ik het een beetje raar vond.

Dus als ik ooit weer de kans krijg om in een kerk te spelen, zal ik het koor volledig negeren en me alleen op het aanbiddingsteam richten.

Ten derde is er de overdreven verheerlijking van klassieke componisten. Ze leven niet meer, maar zowel de klassieke media als de luisteraars maken een enorm gedoe van hun verjaardagen en sterfdagen. En die vergeelde papiertjes, wat is daar zo bijzonder aan dat ze er zelfs een museum voor oprichten? Bij een brand is het toch allemaal as. (Onlangs verbrandden bij een bosbrand in LA 20.000 stukken, waaronder partituur en brieven van Schönberg.) Klassieke muziek heeft de wereld of de geschiedenis niet veranderd, dus het is eerlijk gezegd dom en dwaas om zo overdreven te reageren op de dood van mensen. Ook ik vierde vroeger de verjaardag en sterfdag van Vivaldi, maar nu heb ik het losgelaten en zal ik niet langer betrokken zijn bij de studie van de muziekgeschiedenis of bij het luisteren naar klassieke en barokmuziek.

(Daarom heb ik gisteren ook zonder enige aarzeling de map met muziekgerelateerde bladwijzers in mijn Firefox verwijderd.)

Nu ik dit op een rijtje heb gezet, voel ik me rustiger. Ik weet dat ik kritiek zal krijgen, maar ik zal die gewoon negeren. Vanaf vandaag: vaarwel klassieke muziek! Maar ik twijfel nog of ik Spotify moet verwijderen of niet. Voor de zekerheid laat ik het toch maar staan.