Ik ben een schizofreniepatiënt

Ik heb deze ziekte al meer dan tien jaar en ik heb vandaag een virtueel consult gehad. Hoewel mijn toestand is verbeterd door regelmatige controles en medicamenteuze behandeling, is er nog steeds angst, overmatige bezorgdheid en zorgen in een deel van mijn hart. Vroeger was dit zo erg dat ik de dosering van mijn medicatie, die ik toen had verlaagd, weer heb verhoogd en nu zo verder ga.

Hoewel er niemand op deze aarde is die zich geen zorgen maakt, is het voor mij zo dat het verband houdt met psychische problemen, dus de tsunami van emoties die van tijd tot tijd opkomt, kan soms niet goed worden gecontroleerd. Dus soms uit het zich in woede, en soms komt het tot een extreme gedachte dat alles maar moet stoppen.

Maar als iemand die van kinds af aan met het woord en gebed is getraind, heb ik minstens een zekere vastberadenheid om vooral goed voor mijn hart te zorgen. Daarom probeer ik, hoewel ik tekortschiet, een bepaalde tijd te besteden aan het overdenken en benaderen van het woord, en, hoewel ik het niet zo goed kan als anderen, luister ik via gebed naar Zijn stem, besef ik het, en probeer ik het in praktijk te brengen.

Omdat mijn gedachten en gemoedstoestand rechtstreeks verband houden met de spirituele wereld, wil ik op dit moment, nu ik veertig ben geworden, een meer volwassen gelovige zijn en de rol van oudste dochter in een gezin op me nemen. Om eerlijk te zijn, hoewel ik zo'n sterke vastberadenheid schrijf, heb ik als zwak mens ook niet geen negatieve emoties.

De preek die ik afgelopen zondag hoorde, had als titel 'Stop met je zorgen!', en als een naïef kind, deed ik even mijn ogen dicht en zei: 'Als ik het met heel mijn hart aan God toevertrouw, zal Hij er wel voor zorgen', en maakte ik me een tijdlang geen zorgen, maar ik besefte dat het heel moeilijk is om het echt in de praktijk te brengen wanneer ik in de realiteit situaties of gesprekken tegenkom die mijn hart opnieuw met angst overspoelen.

Desondanks wil ik nu, op dit moment, dankbaar zijn en bekennen dat alles slechts genade was. Over een paar dagen is het alweer 18 jaar dat ik in Amerika woon. Zonder zelfs maar een keer te zijn verhuisd, zoals anderen al wel zouden hebben gedaan, woon ik al die tijd op dezelfde plek, sinds ik voor het eerst naar Amerika kwam. Ik ben er al zo aan gehecht en kan het mijn tweede thuis noemen.

Zoals de predikant zei, weten we niet wat er morgen zal gebeuren, en ik denk dat er niets dwaarder is dan je zorgen maken over iets dat nog niet is gebeurd in de toekomst. In plaats daarvan zou het veel wenselijker zijn om meer tijd te besteden aan vroomheid, of om naar buiten te gaan en de natuur te bekijken, de Schepper God te voelen en een helende tijd te hebben. Daarom vind ik het hier, omringd door prachtige natuur, ook heel fijn.

Omdat het saai is zonder tekst, zal ik een landschapsfoto van recentelijk genomen foto's plaatsen.

(Plaats weggelaten voor privacyredenen)

Dus de conclusie is: carpe diem, wees trouw aan het heden en dit moment!