Vijf jaar later

Onlangs was een Instagram-bericht over "de vlaggen van de wereld in 2020" een hit. Het ging over witte stoffen mondmaskers die als vlag werden gebruikt, een representatie van de tijd dat COVID-19 hoogtij vierde. Als ik erover nadenk, zijn er sindsdien een aantal belangrijke gebeurtenissen geweest, zowel privé als maatschappelijk. Over privézaken zal ik, uit privacyoverwegingen, niets zeggen.

Laten we teruggaan naar voor COVID-19. Het heeft geen verband met dit artikel, maar eind 2019 kocht ik bij Costco de desktop die ik nu gebruik. Met mijn nieuwe computer keek ik toen ook naar twee verschillende versies van de MV van 이용신 (Lee Yong Shin)'s "돌아온 풀문 (Return of the Full Moon)". En toen het concert in Korea succesvol was afgelopen, brak Corona uit, wat een enorme klap voor de entertainmentwereld betekende.

Karaoke was ook zwaar getroffen. Toevallig kreeg ik in de herfst van 2019 de kans om met mensen van de kerk te gaan karaokeën. Het was in de kelder van een huis, maar ik heb bijna nooit met vrienden van school gehangen, dus de sfeer paste totaal niet bij me en ik zat alleen maar achteraan te reageren.

Maar toen ik door het liedjesboek bladerde, zag ik tot mijn verbazing een titel en artiest die ik heel goed kende. Op dat moment was ik er zeker van dat het een kans van God was. Dus vroeg ik voorzichtig aan een jonge vriendin naast me: "Eh... is het oké als ik een Japans liedje zing?" Ze zei meteen ja en reserveerde zelfs een liedje voor me, omdat ik slechtziend ben.

En toen was het eindelijk mijn beurt. Tijdens het intermezzo waren de sterke strijkers iedereen te horen: "Ooh~~". Maar op het moment dat het lied begon, realiseerde ik me dat de microfoon uit stond, dus het begin zong ik alleen. Gelukkig kon ik de microfoon aanzetten tijdens het lange intermezzo dat volgde en het liedje goed afmaken.

De vreemde dansbewegingen die totaal niet bij het lied pasten vulden het scherm, en de kerkdiakenen vonden het zo grappig dat ze de dans imiteerden, waardoor ik moest grinniken terwijl ik zong. Maar ik heb het kalm en een beetje nerveus tot het einde volgehouden en uiteindelijk een 90 gehaald. (Als de microfoon maar niet uit was gegaan aan het begin...) Iemand zei zelfs: "Je bent niet jezelf vandaag."

Hoe dan ook, na dit ene liedje heb ik die avond geen andere liedjes meer gezongen. Ik kende alleen maar Japanse liedjes, en ik vond dat het onbeleefd zou zijn om alleen maar Japanse liedjes te zingen.

Tegen deze tijd vragen jullie je vast af welk liedje ik zong. Dus daarom heb ik iets voorbereid. Ik heb een paar liedjes met mijn telefoon opgenomen, en dat was bijna het beginpunt. Ik heb het uit schaamte bijna niet gedeeld, maar mijn moeder en anderen die het wel hebben gehoord, zijn verbaasd over mijn onverwachte en unieke kant.

Ik hoop dat ik binnenkort weer een leuke gelegenheid krijg. Maar deze keer wil ik het doen met mensen die J-pop kennen en leuk vinden. Nee, aangezien ik toch alleen maar J-pop ken, hoop ik het echt in Japan te kunnen doen.